บทที่ 3 ต่อไปนี้ ฉันจะไม่รบกวนเธออีกแล้ว

ไข่มุกวิ่งเหยาะๆ เข้ามา แล้วคว้ามือแอนน์ไว้หมับ "แอนน์ เธอไม่เป็นไรนะ?"

แอนน์ค่อยๆ ดึงมือของตัวเองออกเงียบๆ กระชับเสื้อคลุมของภาวิตที่คลุมร่างอยู่ให้แน่นขึ้น "ฉันไม่เป็นไร"

แอนน์กลับโรงเรียนเพียงลำพัง วันรุ่งขึ้นเธอนอนซมอยู่ในหอพักตลอดทั้งวัน

ตกเย็นเธอไปตักข้าวที่โรงอาหาร ตลอดทางมีแต่คนชี้ไม้ชี้มือซุบซิบเรื่องเธอ

ไข่มุกโทรศัพท์มาหา น้ำเสียงดูระมัดระวัง "แอนน์ เธอเห็นเว็บบอร์ดโรงเรียนหรือยัง?"

แอนน์เขี่ยข้าวในจานอย่างไม่นึกอยากอาหาร พลางถามกลับ "เว็บบอร์ดอะไร?"

ไข่มุก: "ไม่มีอะไรหรอก งั้นกินข้าวเสร็จก็รีบพักผ่อนนะ บาย"

ร้อนตัวจนน่าสงสัย

แอนน์เปิดโทรศัพท์มือถือ ล็อกอินเข้าเว็บบอร์ดของมหาวิทยาลัย

กระทู้หนึ่งพุ่งขึ้นติดอันดับหนึ่ง

#นักศึกษาสาววางยาวิ่งขึ้นเตียงผู้ชาย#

ในกระทู้นั้นเต็มไปด้วยรูปถ่ายของเธอในคืนนั้น

คิณณ์ณภัทร...

คุณจำเป็นต้องบีบคั้นกันให้ตายไปข้างหนึ่งเลยหรือ

ไม่แม้แต่จะให้โอกาสฉันได้อธิบายสักคำ

แอนน์กำหมัดแน่น เล็บจิกเข้าเนื้อลึก

ถึงเวลาต้องแสดงจุดยืนของตัวเองแล้ว

วันเกิดของคิณณ์ณภัทร แอนน์เดินทางไปยังคลับที่คิณณ์ณภัทรไปประจำ

เธอยืนอยู่หน้าห้องวีไอพีส่วนตัวของคิณณ์ณภัทร กำลังลังเลว่าจะเอ่ยปากอย่างไร ก็ได้ยินเสียงของภาวิตดังขึ้น

"ไอ้คิณณ์ นายทำกับแอนน์ขนาดนี้กะจะเอาให้ตายกันเลยหรือไง ไม่กลัวว่าวันไหนความจำกลับมาแล้วจะเสียใจทีหลังเหรอ?"

แอนน์วางมือบนลูกบิดประตูแต่นิ่งค้างไว้ ไม่ขยับ

"นายก็เห็นว่าแอนน์มันร่านแค่ไหน วิธีการสกปรกแค่ไหน ถ้ายังเห็นฉันเป็นเพื่อน ก็อย่าพูดชื่อมันให้ฉันได้ยิน ขยะแขยง!"

ภาวิตขึ้นเสียงดังลั่น "ตอนนั้นนายเองนะที่ยืนกรานจะพาแอนน์ไปจดทะเบียนสมรส! วินาทีที่รถชนกัน ถ้าแอนน์ไม่กระโจนเอาตัวเข้าไปบังนายไว้ นายจะรอดมาแบบไร้รอยขีดข่วนเหรอ? แต่แอนน์กลับต้องนอนโคม่าไม่ได้สติถึงสองปีเต็ม! เธอคือภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายของนาย! คือคนรักที่นายรักมาหลายปี! แถมเธอยังช่วยชีวิตนายไว้ด้วย! คิณณ์ณภัทร แต่นายทำกับเธอแบบนี้เนี่ยนะ? นายเอารูปหลุดของเธอไปโพสต์ประจานในบอร์ดมหาวิทยาลัยไห่เฉิง! นายจะให้เธอมีที่ยืนในสังคมได้ยังไง? เคยคิดบ้างไหม!"

"ยุคสมัยไหนแล้ว ยังต้องมาถือคติบุญคุณต้องทดแทนด้วยการพลีกายถวายตัวอีกเหรอ? ภาวิต อย่าคิดว่าฉันไม่รู้ว่านายคิดยังไงกับแอนน์! ที่มาเรียกร้องความเป็นธรรมนี่เพราะชอบมันใช่ไหม? อย่าลืมนะ วันนี้งานวันเกิดฉัน! นังแอนน์มันหน้าไม่อายวางยาฉันหวังจะปีนเตียงฉัน ฉันโพสต์รูปโป๊มันแล้วผิดตรงไหน? ก็แค่ ตาต่อตา ฟันต่อฟัน ให้มันจำใส่สมองไว้บ้าง ถ้าจะพูดเรื่องบุญคุณช่วยชีวิต ตอนนั้นถ้าฉันไม่พามันออกมาจาก หมู่บ้านทองแพ ป่านนี้มันคง ตายอย่างอนาถ ไม่มีที่ฝังศพ ไปนานแล้ว แถมหลายปีมานี้ ตระกูลผลิพัฒน์ ก็เลี้ยงดูปูเสื่ออย่างดี ให้กินหรูอยู่สบาย นี่ไม่ถือว่าเป็นบุญคุณชุบเลี้ยงเหมือนเกิดใหม่หรือไง?"

น้ำเสียงของคิณณ์ณภัทรไร้ซึ่งความอบอุ่น พอเอ่ยถึงเธอ ก็เหมือนเอ่ยถึงศัตรูคู่อาฆาต

ใช่สิ เธอคือคนที่ขวางทางรักอันสดใสของเขากับนันท์นพิน

ในสายตาคิณณ์ณภัทร เธอไม่ใช่แค่ผู้หญิงแพศยา แต่ยังมีจิตใจอำมหิตเหมือนงูพิษ

คอยขัดขวางไม่ให้เขาได้ไขว่คว้าหารักแท้

คิณณ์ณภัทรคนเดิมที่เป็นของเธอ เคยลำเอียงรักแอนน์อย่างออกนอกหน้า แค่เธอขมวดคิ้ว เขาก็ร้อนรนเหมือนเจอศึกหนัก รักและทะนุถนอมสารพัดยังกลัวไม่พอ จะไปทำร้ายเธอได้ยังไง?

คิณณ์ณภัทรคนนั้น ยอมทำร้ายตัวเองดีกว่าทำร้ายเธอ

แอนน์ในวันนี้ ตัดใจได้อย่างเด็ดขาดแล้ว

คิณณ์ณภัทรคนที่รักเธอสุดหัวใจ ได้ตายไปพร้อมกับอุบัติเหตุรถชนครั้งนั้นแล้ว และจะไม่มีวันหวนกลับมาอีก

คนในห้องช่วยกันผสมโรงเห็นด้วยกับคิณณ์ณภัทร "ฉันว่าพี่คิณณ์ทำถูกแล้ว คนผิดคือแอนน์ต่างหาก เธอกับพี่คิณณ์มันเป็นอดีตไปแล้ว ตอนนี้คนที่พี่คิณณ์รักคือนันท์ สิ่งที่แอนน์ควรทำคือหลีกทางให้พี่คิณณ์ ไม่ใช่มาตามตื๊อไม่เลิกรา ยื้อไว้นานๆ แบบนี้ไม่เป็นผลดีกับใครทั้งนั้น"

"ใช่ๆ ไปกล่อมยัยนั่นให้รีบหย่าเร็วๆ ดีกว่า ดีกับทุกฝ่าย"

"จะว่าไป ถ้าแอนน์นอนโคม่าไปตลอด ไม่ต้องฟื้นขึ้นมาเลย คงจะดีกว่านี้นะ"

มือขวาของแอนน์ที่จับลูกบิดประตูเกร็งจนข้อนิ้วซีดขาว

คนพวกนี้... ครั้งหนึ่งเคยเป็นสักขีพยานความรักของเธอกับคิณณ์ณภัทร เคยเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันแท้ๆ

ต่อให้เป็นคนแปลกหน้า ก็ไม่น่าจะมีความคิดชั่วร้ายใส่กันขนาดนี้ไหม?

หรือการที่เธอไม่ฟื้นขึ้นมาตลอดกาล คือสิ่งที่ดีที่สุด คือสิ่งที่ทุกคนต้องการ?

แอนน์ตัดสินใจขั้นสุดท้าย พรูลมหายใจออกยาวๆ แล้วผลักประตูเข้าไป

คิณณ์ณภัทรเงยหน้าขึ้นเห็นเธอ คิ้วขมวดเป็นปม แววตาฉายความรังเกียจออกมาอย่างชัดเจน

"แอนน์ ใครใช้ให้เธอมา?"

ทุกคนในห้องเงียบกริบ

แอนน์จ้องคิณณ์ณภัทรเขม็งไม่หลบสายตา "คิณณ์ณภัทร ฉันมาเพื่อแจ้งให้นายทราบอย่างเป็นทางการว่า ฉันแจ้งความแล้ว เรื่องแรกคือเรื่องที่ฉันโดนวางยาที่คลับคราวก่อน เรื่องที่สองคือนายเผยแพร่รูปภาพที่ทำให้ฉันเสื่อมเสียเกียรติยศ"

ทันใดนั้น สีหน้าของทุกคนในห้องก็เปลี่ยนไป

แววตาของไข่มุกฉายความตื่นตระหนกเล็กน้อย

เธอรีบเดินเข้ามากล่อมแอนน์ "แอนน์ แจ้งความไปมันไม่เป็นผลดีกับใครเลยนะ ทั้งตัวเธอ ทั้งพี่คิณณ์ แล้วก็ บริษัทผลิพัฒน์ ด้วย เธออย่าใจร้อนสิ อีกอย่าง พีอาร์ของ บริษัทผลิพัฒน์ ก็จัดการปิดข่าวเงียบไปแล้วไม่ใช่เหรอ? เธอจะขุดคุ้ยไม่เลิกทำไม?"

แอนน์ไม่มองหน้าเธอ ค่อยๆ ดึงมือออกอย่างใจเย็น แล้วจ้องไปที่คิณณ์ณภัทร "คิณณ์ณภัทร ฉันพยายามจะรั้งนายไว้จริงๆ แต่ฉันไม่ทำตัวต่ำตมขนาดวางยาเพื่อปีนเตียงใคร นายสามารถตรวจสอบความจริงได้ง่ายๆ แต่นายกลับเลือกที่จะโยนความผิดให้ฉันรับจบ"

ทั้งที่เขาก็รู้อยู่เต็มอก ว่าเธอมีปมในใจจากเรื่องเลวร้ายในวัยเด็ก ทำให้เธอต่อต้านเรื่องชายหญิงอย่างรุนแรง

"ที่ผ่านมาฉันไม่ยอมแพ้ เพราะกลัวว่าวันหนึ่งถ้า 'พี่คิณณ์' ของฉันกลับมา เขาจะตำหนิว่าฉันพยายามเพื่อความรักของเราไม่มากพอ" แอนน์พูดพลางหยิบใบหย่าออกจากกระเป๋า วางลงตรงหน้าคิณณ์ณภัทร "แต่ตอนนี้ ฉันพยายามจนถึงที่สุดแล้ว เขาคงไม่โทษฉันแล้วล่ะ คิณณ์ณภัทร นายวางใจเถอะ ต่อไปนี้ฉันจะไม่ตามรังควานนายอีกแล้ว"

คิณณ์ณภัทรมองใบหย่าแล้วขมวดคิ้วนิดๆ นี่ไม่ใช่ฉบับที่เขาทิ้งไว้ที่คอนโด

"ฉันจะรอให้ตำรวจพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของฉัน และรอนายออกมาขอโทษฉันต่อหน้าสาธารณชน"

แอนน์มองคิณณ์ณภัทร หยิบปากกาออกมา ภายใต้สายตาที่จ้องมองของเขา เธอจรดปากกาเซ็นชื่อ "แอนน์" ตัวบรรจงลงในใบหย่าอย่างหนักแน่น

เซ็นเสร็จเธอก็เงยหน้าขึ้น

"อีกหนึ่งเดือนเจอกันที่หน้าสำนักงานเขต อย่าลืมพกทะเบียนสมรสมาด้วย เราไปหย่ากันให้จบๆ"

เธอชูแก้วเหล้าขึ้นทางคิณณ์ณภัทร พยายามกลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล "คิณณ์ณภัทร สุขสันต์วันเกิด!"

สุขสันต์วันเกิดเป็นครั้งสุดท้าย

เธอกระดกเหล้าในแก้วรวดเดียวหมด แล้วหมุนตัวเดินจากไป

"แอนน์!" ภาวิตรีบวิ่งตามออกไป

คิณณ์ณภัทรหยิบใบหย่าขึ้นมาดู คิ้วขมวดมุ่น